jueves, 24 de febrero de 2011

VIVIR, NO SOBREVIVIR

He superado y con nota el dichoso 14 F.
Y ese ha sido mi comienzo de semana.Triunfal.
A las 00.00 horas de dicho día él se acordó de mi, y me felicitó .
Eso sí, de una forma especial, a su medida.Deseándome un feliz día y felicitándose  a sí mismo, porque era un  día para gente como él, enamorada.
Evité preguntarle si el enamoramiento que siente es hacia él mismo...como buen narcisista que es.
Al día siguiente me envió un mail y le respondí que me olvide, qeu no quiero saber nada de él.
Este es un consejo de mi terapeuta, porque en realidad yo siento  paz , al saber que se acuerda de mí.Así de pobrecica soy.
No porque piense que me quiere.Sé cuál es su forma de querer.
No porque piense en retomar la relación.Sé que no.No quiero ese futuro.
Pienso que en esta época de aburrimiento y de que todo el mundo tiene su vida, con él puedo pasar un rato agradable.
Pero es demasiado pronto.Tal vez no sea tan inmune como creo.Y después de lo que he avanzado, no quiero retroceder.

Esta semana por fin hemos intercambiado cosas que teníamos pendientes así que puedo decir que ya estoy divorciada oficialmente, porque ahora sí, no tengo nada que me ate.
Probablemente su casa esté llena de cosas mías, pero ....no me preocupan.
Ayer cuando me las dejó en mi casa, sentí pena.Tristeza.Al rato ya aterricé de nuevo en la realidad.
No significa nada.Es sólo otro paso más.Necesario.
Sentía que pesaban tantos años de angustias, tanto amor, tanta pasión, tantas lágrimas...y todo para qué?
Él no siente.Borra 6 años sin angustias, sin nostalgia, sin sentimentalismos.
Así que le he deseado buen viaje(por separado en los caminos de la la vida), y se lo deseo de corazón.Y con un abrazo virtual me he despedido.
Si ahora respondo  un mail, llamada o encuentro, seré yo la culpable.Porque no hay cordón que lo provoque.Y tampoco creo que él lo haga.
Ahora comienza mi nueva vida.Voy a vivir!
Algo que he dejado de hacer hace mucho tiempo, aunque pocos lo supiesen.

He tenido noticias de nuevo de mi Ilusión.
A golpe de mensajes.Le dije que probablemente viaje a media hora de su casa.Me dijo que le avise.
No sé por qué presiento que no le veré cuando se dé el caso.
Las cosas siguen igual, es encantador, súper atento y dulce.
Y me apetece hacer ese viaje.Y quitarme dudas de encima.
Pero no sé cuándo será....Hay otros planes, y la vida tiene sus tiempos de poco sirve precipitarlos, cuando el resultado es el mismo.
Tal vez esta experiencia me enseñase aunque de forma sutil el valor de la paciencia.
No se dice, que de todo aprende uno?....

9 comentarios:

  1. Poco a poco muchacha, todos sobrevivimos durante largos periodos de tiempo. Déjate de rollos de que “en esta época de aburrimiento con él puedo pasar un rato agradable” mejor estar solo aburrido que gastar mas tiempo en gente así, tienes que ser tajante, taxativa. Sigue con la Ilusión, o con cualquier cosa que te entretenga. Y de farra los fines de semana.
    A cuidarse.

    ResponderEliminar
  2. Otra vez tengo que decirte q admiro tu fortaleza, y que te entiendo perfectamente.

    Yo tb me muevo en un mar de dudas, sé lo que tengo que hacer, pero hay algo que me para. Tampoco es el caso como el tuyo, pero no es bueno para mí. Tb siento esos momentos de soledad y que al menos tengo algo si de vez en cuando hablamos o nos escribimos. Pero sé que no puedo seguir así.
    Esta semana estoy un poco rara, no sé.

    Por cierto, al final te vas de viaje? Ya contarás dónde eh? :)

    Besotes guapa!!

    ResponderEliminar
  3. qué pesadilla de rutinas.

    ResponderEliminar
  4. Cariñete, ya sabes que creo que eres una mujer fuerte y sé que a pesar de los momentos que todas pasamos, vas a salir adelante!
    Síguele las huellas a la Ilusión, que seguro que te está esperando con los brazos abiertos, porque te mereces todo lo mejor, y seguro que está esperándote a la vuelta de la esquina.
    Un besote guapetona!

    ResponderEliminar
  5. Mi querídisimo R., como siempre tienes toda la razón.Hoy empieza la farra, y será una norma, a poco que mi vida social me lo permita...Iré poniéndote al día de mis progresos;)

    Sally, mi niña linda,
    Mi fortaleza es tan débil como mi voluntad.Pero me he cansado de estar triste y me siento responsable de mi felicidad.
    Y quiero pelear por encontrarla.
    ...Por esto me voy de viaje!!:)

    Jordim, la rutina mata.Es por esto que intento romperla...pero se hace camino al andar...

    Mi cariñete!!Saldremos adelante, solas o acompañadas...pero NO a la tristeza.
    A la Ilusión, la tengo presente, y quiero hacerle cara...pero no tengo prisa.Soy tan ñoña como tú, y en el fondo creo que me asusta jajaja
    Buen fin de semana a todos!!

    ResponderEliminar
  6. De entrada ya has dado un gran y contundente paso en el camino a superar la pérdida y vuestro desenlace, eso habla bien de ti, muy bien, pues se te intuyen ganas de querer olvidarlo, por mucho que te cueste y duela, que es normal.

    Te comprendo perfectamente, a miña "T". Y que sepas que tienes mi apoyo incondicional.

    Biquiños moitos e feliz finde,

    Amberciña

    ResponderEliminar
  7. La mancha de la mora con otra verde se quita no?? pues a coger mas moras nena, que la que tenías estaba pocha ya!!! xddd

    Un abrazo fuerte y suerte en todo, que le vayan dando al imbécil ese!

    besos!!

    ResponderEliminar
  8. Amberciña! Tengo unas ganas de vivir que no me caben en el cuerpo jajaja,supongo que es la consecuencia de estar muerta tanto tiempo.
    Gracias por todo.Bicos e apertas!

    Florci, totalmente de acuerdo...voy a buscar moras, aunque el mercado está tan mal!!!Hay crisis hasta para esto jajaja.
    Un besazo enorme!!

    ResponderEliminar
  9. A miña querida amiga "T":

    Quero facerte partícipe de que feliz son aquí na túa terra. Por iso escribo o que escribo sobre a túa perfilamos terra e por iso a miña cámara, namorada, retrata o máis bonito de Galiza querida.

    A entrada de hoxe vai na túa honra e no de todos os galegos.

    Felices vacacións e recorda, apúntome na miña "apertada axenda" os Mencías, Godellos, Albariños e Ribeiros, para que lle brindemos á vida e a Galiza e os seus habitantes.

    :)

    Apertas e bicos,

    Amberciña

    ResponderEliminar